دل من کبوتر حرم توست؛

مرا به دانه خالی از لانه عدم بیرون کشیده اند و به صحن کائنات ریخته اند تا دانه خور جمال نورانی ات باشم و جرعه نوش تمنای دلبری ات.

تمام هستی ام سجده ایست و تمام همت من یک پیشانی که باید قربان بارگاه جمال و آستانه حُسنت سازم.

مرانیکو قربانی شدن بیاموز و نیازم را با مهر بنواز.

مرا در نیلوفرانه های نیایشم پذیرا باش و از عنایت کریمانه ات ای خوب من، بهره مند ساز.

بنده خاکی تو …