کوتاهی در عمل عامل ایجاد غم و اندوه
در ادامه بیان عواملی که موجب غم و اندوه در انسان می شود می توان به کوتاهی کردن در عمل اشاره کرد.
امام علی(علیه السلام) میفرماید: “مَنْ قَصَّرَ فی العَمَلِ اُبْتُلِیَ بِالْهَمِّ؛(نهج البلاغه، سید رضى، ترجمه دشتى، مشهد، نشر امامت، چ1، 1384، کلمات قصار،127.)
هر که در عمل کوتاهی کند به اندوه گرفتار آید.”
برخی گمان میکنند با اظهار فقر و ندارى، و عجز و لابه نزد دیگران، میتوانند مشکل خود را برطرف نمایند؛ در حالی که در این گونه موارد نه تنها گِرِهی از کارشان گشوده نمیشود؛ بلکه از قدر و منزلتشان کاسته شده و به فقر و فلاکت بیشتری برای آن دچار میگردند؛ به همین دلیل در روایات تأکید فراوان شده است که قدر فرصت های زندگی را بدانید و از لحظات و دقایق آن به بهترین وجه بهره ببرید.
امام علی(علیه السلام) میفرماید: “بادِرِ الْفُرْصَةَ قَبْلَ أنْ تَکُونَ غُصَّه؛(نهج البلاغه، سید رضى، ترجمه دشتى، مشهد، نشر امامت، چ1، 1384، خطبه 31)
فرصت را قبل از آنکه به اندوه تبدیل شود، دریاب.”
از اموری که در انبساط روح و روان، آرامش و زُدودن غم و اندوه در انسان مؤثر است، داشتن دوستان با صفا و اهل معرفت، شادی و برقراری جلسات اُنس و گفتگوهای صمیمانه با آنان است؛ زیرا صفای زندگی را در همدمی با رفیق نیک میتوان یافت.
پ.ن : تنبلی و شانه خالی کردن از مسئولیت می تواند موجب غم و افسردگی در انسان شود. و اما تلاش و همت و اراده انسان را شاداب و پر نشاط می کند.
ادامه دارد…