در ادامه بیان عواملی که موجب غم و اندوه در انسان می شود می توان به کوتاهی کردن در عمل اشاره کرد.

امام علی(علیه السلام) می‌فرماید: “مَنْ قَصَّرَ فی العَمَلِ اُبْتُلِیَ بِالْهَمِّ؛_{(نهج البلاغه، سید رضى، ترجمه دشتى، مشهد، نشر امامت، چ1، 1384، کلمات قصار،127.)}

هر که در عمل کوتاهی کند به اندوه گرفتار آید.”

برخی گمان می‌کنند با اظهار فقر و ندارى، و عجز و لابه نزد دیگران، می‌توانند مشکل خود را برطرف نمایند؛ در حالی که در این گونه موارد نه تنها گِرِهی از کارشان گشوده نمی‌شود؛ بلکه از قدر و منزلت‌شان کاسته شده و به فقر و فلاکت بیش‌تری برای آن دچار می‌گردند؛ به همین دلیل در روایات تأکید فراوان شده است که قدر فرصت های زندگی را بدانید و از لحظات و دقایق آن به بهترین وجه بهره ببرید.

امام علی(علیه السلام) می‌فرماید: “بادِرِ الْفُرْصَةَ قَبْلَ أنْ تَکُونَ غُصَّه؛_{(نهج البلاغه، سید رضى، ترجمه دشتى، مشهد، نشر امامت، چ1، 1384، خطبه 31)}

فرصت را قبل از آنکه به اندوه تبدیل شود، دریاب.”

از اموری که در انبساط روح و روان، آرامش و زُدودن غم و اندوه در انسان مؤثر است، داشتن دوستان با صفا و اهل معرفت، شادی و برقراری جلسات اُنس و گفتگوهای صمیمانه با آنان است؛ زیرا صفای زندگی را در همدمی با رفیق نیک می‌توان یافت.

پ.ن : تنبلی و شانه خالی کردن از مسئولیت می تواند موجب غم و افسردگی در انسان شود. و اما تلاش و همت و اراده انسان را شاداب و پر نشاط می کند.

ادامه دارد…