قسم به صبح جمالت که پشت پنجره ات …

دخیل ناله ی شبگیر می شود دل من…

سرشک حاجت هرکس که می چکد بر خاک …

کنار پنجره تصویر می شود دل من…

به چشم آینه های حرم که می نگرم …

هزار مرتبه تکثیر می شود دل من…

به شوق آنکه به پابوس زایرت برسد…

به جای اشک سرازیر می شود دل من…

خدا نکرده اگر از تو رو بگردانم …

اسیر بازی تقدیر می شود دل من…

ما برخی از اشتباهات دیگران را به سادگی می بخشیم و برخی دیگر را به سختی. و این امر بستگی دارد به میزان آسیبی که از آن اشتباه متحمل شده ایم یا میزان آگاهی فرد به هنگام انجام آن عمل، به اینکه کارش به عمد بوده یا سهواً انجام داده است. البته به میزان بخشندگی و بزرگ بودن ما نیز بستگی دارد.

اما در برخی موارد و مشاغل به خاطر حساسیت ویژه ی آنها ما حق اشتباه نداریم چون اشتباهمان ممکن است اثرات زیانباری به درازای طول عمر یک فرد داشته باشد، مثل اشتباهات پزشکی یا رانندگی و …

در این مواقع است که دیگر عمدی و یا سهوی بودن عمل زیاد مهم نیست؛ چون ما با سلامتی و جان انسانــها طرفیم و همه میدانیم که جان هر انسانی چقدر با ارزش است. در این مواقع بخشش بسیار سخت و دشوار می شود.

اما این میان برخی اشتباهات دیگر وجود دارند که با آبرو و شرف انسانها سر و کار دارند مثل بهتان زدن به دیگران، کمک به نشر شایعات دروغ و یا حتی بیان حقایقی که جان و مال و آبروی کسی را به خطر می اندازد. در این مواقع چقدر می توانیم بخشش به خرج دهیم و یا چقدر باید انتظار بخشودگی داشته باشیم؟!؟!

ما به هنگام حرف زدن در مورد دیگران و یا قضاوت کردن راجع به اعمال و رفتار آنها چقدر مسئولانه عمل می کنیم و به عواقب کارمان می اندیشیم؟

برخی اشتباهات شاید به ظاهر بسیار ریز و کوچک باشند اما در باطن قدرتی عظیم دارند که می توانند آبروی کسی را به باد دهند، آینده شغلی و حرفه ای اش را نابود سازند، اعتماد و اطمینانش به دیگران را از بین ببرند و شاید حتی آینده نسل های پس از او را نیز تغییر دهند.

+ مراقب اشتباهات میلیمتری مان باشیم.

+ مراقب قضاوت ــهایمان باشیم

+ مراقب باشیم با یقین کامل در مورد رفتار کسی قضاوت نکنیم ….

+ مراقب آبروی دیگران باشیم؛ آبرو از با حرمت ترین ها نزد خداست.

خط قرمـــــــــــــــــــــــــز: مراقب باشیم اینها جبران ناپذیرند

شما چه نکاتی در این تصویر می بینید؟

در ادامه بیان عواملی که موجب غم و اندوه در انسان می شود می توان به کوتاهی کردن در عمل اشاره کرد.

امام علی(علیه السلام) می‌فرماید: “مَنْ قَصَّرَ فی العَمَلِ اُبْتُلِیَ بِالْهَمِّ؛_{(نهج البلاغه، سید رضى، ترجمه دشتى، مشهد، نشر امامت، چ1، 1384، کلمات قصار،127.)}

هر که در عمل کوتاهی کند به اندوه گرفتار آید.”

برخی گمان می‌کنند با اظهار فقر و ندارى، و عجز و لابه نزد دیگران، می‌توانند مشکل خود را برطرف نمایند؛ در حالی که در این گونه موارد نه تنها گِرِهی از کارشان گشوده نمی‌شود؛ بلکه از قدر و منزلت‌شان کاسته شده و به فقر و فلاکت بیش‌تری برای آن دچار می‌گردند؛ به همین دلیل در روایات تأکید فراوان شده است که قدر فرصت های زندگی را بدانید و از لحظات و دقایق آن به بهترین وجه بهره ببرید.

امام علی(علیه السلام) می‌فرماید: “بادِرِ الْفُرْصَةَ قَبْلَ أنْ تَکُونَ غُصَّه؛_{(نهج البلاغه، سید رضى، ترجمه دشتى، مشهد، نشر امامت، چ1، 1384، خطبه 31)}

فرصت را قبل از آنکه به اندوه تبدیل شود، دریاب.”

از اموری که در انبساط روح و روان، آرامش و زُدودن غم و اندوه در انسان مؤثر است، داشتن دوستان با صفا و اهل معرفت، شادی و برقراری جلسات اُنس و گفتگوهای صمیمانه با آنان است؛ زیرا صفای زندگی را در همدمی با رفیق نیک می‌توان یافت.

پ.ن : تنبلی و شانه خالی کردن از مسئولیت می تواند موجب غم و افسردگی در انسان شود. و اما تلاش و همت و اراده انسان را شاداب و پر نشاط می کند.

ادامه دارد…

دل من کبوتر حرم توست؛

مرا به دانه خالی از لانه عدم بیرون کشیده اند و به صحن کائنات ریخته اند تا دانه خور جمال نورانی ات باشم و جرعه نوش تمنای دلبری ات.

تمام هستی ام سجده ایست و تمام همت من یک پیشانی که باید قربان بارگاه جمال و آستانه حُسنت سازم.

مرانیکو قربانی شدن بیاموز و نیازم را با مهر بنواز.

مرا در نیلوفرانه های نیایشم پذیرا باش و از عنایت کریمانه ات ای خوب من، بهره مند ساز.

بنده خاکی تو …