این یک رسم است، همیشه در میهمانی های بزرگ از پیش، کارت دعوتی برای میهمان فرستاده می شود و او را به صرف شام یا ناهار یا شیرینی و میوه دعوت می کنند. حالا یا همراه خانواده یا تنها!

میهمانی آدابی دارد. باید لباسی نو و زیبا بر تن کنی و همراه خود شاخه گلی یا هدیه ای برای میزبان ببری. سعی کنی به موقع حاضر شوی یا حتی پیش تر خود را آماده کنی تا روز میهمانی فرصت بیشتری برای بودن کنار میزبان داشته باشی. در کلام و گفتارت سعی کنی آنچه بر زبان می آوری سنجیده باشد، زیبا باشد، با محبت باشد تا کسی را نرنجانی. حتی در برابر سایر میهمانان هم وظیفه داری که بر کلام و گفتارت مراقبت می کنی.

رسم است که میزبان نیز به پیشواز میهمانان رفته و از هرکس به فراخور مقامش استقبال کرده و خوش آمد می گوید. میهمانان را گرامی داشته و با پذیرایی از آنها استقبال می کند.

حال میهمانی بزرگتری در راه است. یک میهمانی همگانی و جهانی.

میزبان از پیش کارت ــهای دعوتش را بین همه تقسیم کرده، که در آن نوشته شده:

دَعَیتُم فیهِ إِلی ضیافةِ الله، الصُومُ لی وَ أنا أَجزی بِهِ

همه شما به میهمانی و سفره الهی (ماه مبارک رمضان) دعوت شده اید

روزه برای من است و من خود پاداش آن را می دهم.

آری نام این ضیافت ماه رمضان است. رسم ادب نیست نسبت به دعوتش بی تفاوت باشیم.

آیا از پیش خود را برای این میهمانی آماده و آراسته کرده ایم؟ چه هدیه و تحفه ای با خود همراه داریم؟

میزبان و صاحب خانه این میهمانی بزرگ، خالق هستی است و فرزندان آدم همه میهمانان اویند.

میزبان خدایی ــست که آداب میزبانی به نیکی می داند؛ و درهای رحمتش از آغاز تا پایان میهمانی باز است.

اما این ما هستیم که باید آداب میهمانی بدانیم و رعایت کنیم.

حرمت میهمانان دیگر را بگیریم، و آداب گفتار و رفتارمان را مراقبت کنیم.

آن چه جامع همه آداب این میهمانی ــست، پرهیز از آنچه میزبان را خوش نیاید (محرمات الهی).

از این روست که پیامبر در جواب حضرت علی علیه السلام که سوال نمودند:

یَا رَسُولَ اللَّهِ مَا أَفْضَلُ الْأَعْمَالِ فِی هَذَا الشَّهْرِ؟ (ای پیامبر خدا! بهترین کارها در این ماه چیست؟)

فرمودند: الْوَرَعُ عَنْ مَحَارِمِ اللَّهِ (پرهیز از محرمات الهی)¹

اگر برای میهمانی بزرگ الهی آماده شده و کارت دعوتش را پذیرفته ای، حضورت مبارکــــ

بر قنوت شبانگاهت اگر بر خاطرت رد شد خیال من دعایم کن!

————————————-

پی نوشت: 1. وسائل ‏الشیعة، ج10، ص 314.

اندیشه