حسین (علیه السلام) فریاد می زند: هل من ناصر ینصرنی؟؟؟

و من در حالی که نمازم قضا شده است می گویم:  لبیک یا حسین!!!

حسین(علیه السلام) نگاه می کند لبخند می زند،

و به سمت دشمن تاخت می کند و می گویم: لبیک یا حسین!!!

حسین(علیه السلام) شمشیر می خورد، من بر سر مادرم داد می زنم و می گویم: لبیک یا حسین!!!

حسین (علیه السلام) سنگ می خورد، من در مجلس غیبت می گویم: لبیک یا حسین!!!

حسین (علیه السلام) از اسب به زمین می افتد عرش به لرزه در می آید

و من در پس نگاه های حرامم فریاد می زنم: لبیک یا حسین!!!

حسین (علیه السلام) رمق ندارد باز فریاد می زند: هل من ناصر ینصرنی؟؟؟

من محتاطانه دروغ می گویم و باز فریاد میزنم: لبیک یا حسین!!!

حسین (علیه السلام) سینه اش سنگین شده است، کسی روی سینه است.

حسین(علیه السلام) به من نگاه می کند، می گوید:  تنهایم یاریم کن

من نگاه می کنم و باز فریاد می زنم…..لبیک….

خورشید غروب کرده است….من لبخند می زنم و می گویم: – اللهم عجل لولیک الفرج–…

به چشمان مهدی(عج) خیره می شوم و می گویم: دوستت دارم تنهایت نمی گذارم!!

مهدی به محراب می رود، اشک می ریزد و برای گناهان من طلب مغفرت می کند…

مهدی تنهاست….حسین تنهاست…..من این را می دانم…. و همچنان گناه می کنم!!!!!

قلم: ناشناس